Miłość na moście Pont des Arts

Zamknięta kłódką na solidny klucz.

Na znak, że zawsze już będzie trwać –

Weź go i w wodę wrzuć.

Wierność zaklęta w zimną stal,

Jak kraty w oknie na obcy nam świat.

W słodkim więzieniu, gdzie serca dwa,

Cudowny złączył czar.

Więzy z żelaza nie mogą wciąż trwać,

Kiedyś osłabi je czas i rdza.

Miłość zastąpi rozpaczy łza,

W serce się wkradnie zdrada i fałsz.

Więzy z żelaza nie mogą wciąż trwać,

Kiedyś osłabi je rdza i czas.

Miłość zastąpi rozpaczy łza,

W serce się wkradnie zdrada i fałsz.

Nocą gdy miasto tonie w snach,

Most zakochanych odwiedza wiatr.

Frunie pod mostem, dotyka fal.

Uczuć zranionych mu żal.

Niekiedy zdarzy się w taką noc,

Że czyjeś serce też trafi na most.

Szarpie kłódkami, by zerwać je.

Wyrwać na wolność się chce.

Więzy z żelaza nie mogą wciąż trwać,

Kiedyś osłabi je czas i rdza.

Miłość zastąpi rozpaczy łza,

W serce się wkradnie zdrada i fałsz.

Na małym moście Pont des Arts

Nie ma już kłódek, choć został czar.

Żalu, zazdrości, ciężaru trosk –

Nie umiał unieść most.

Na starym moście Pont des Arts

Nie ma już kłódek, choć został czar.

Żalu, zazdrości, ciężaru trosk –

Nie umiał unieść most.